Zo fijn, jij begrijpt me tenminste!

Ken je dat? Gewaardeerd worden omdat je ‘altijd’ zo begripvol bent? Begrip voor de ander, de situatie, de omstandigheden. Steeds weer in staat om van perspectief te wisselen.

In de kern is er niets mis met begrip hebben. Waar het gaat schuren, is als begrip zodanige proporties aanneemt, dat het andere emoties, zoals boosheid, overwoekert. Waardoor je met begrip en wellicht zelfs een glimlach (weer) over je grenzen laat gaan.

Wie van ons heeft geleerd om boos te worden, boos te mogen zijn?

• Om je te uiten,  stop of nee te kunnen zeggen?
• Om te durven spreken, naar buiten te komen met wie jij bent en waar jij voor staat?
• Om je grenzen aan te geven en daar bij te durven blijven?

Ook veel leiders zie ik hier mee worstelen. Ze slikken hun boosheid in, bijvoorbeeld omdat ze niet als autoritaire leider gezien willen worden. Of omdat ze besloten hebben dat zij het echt anders gaan doen dan hier voorganger. Ze onderdrukken hun boosheid, grossieren in begrip voor de ander en pleasen tot ze een ons wegen.

Goed bedoeld, werkt niet.

Het kost bakken energie en maakt je afhankelijk. Belangrijk om te onderzoeken waar jouw grenzen niet gerespecteerd zijn en hoe dat wellicht nog steeds het geval is.  Hoe je ‘liever’ inslikt wat je te zeggen hebt dan dat je het risico loopt dat je in de steek wordt gelaten. Hoe je door altijd aardig of vrolijk te zijn, voorkomt dat iemand wellicht iets onaardigs gaat zeggen.

Als je als leider geen beschikbaarheid hebt over je boosheid, heb je het ook niet over je kracht. Het is nieuw en spannend om hier meer eigenaarschap in te nemen, om tijdig te (h)erkennen waar iemand over de grens gaat en daar duidelijk in te zijn.

Als je je grenzen aangeeft, kunnen mensen daarbinnen vrij bewegen!