Oef!
Geraakt door dit levensverhaal. Iemand die zo ongelooflijk veel tegenslagen heeft gehad in zijn leven, dat hij dat als normaal is gaan beschouwen. Iemand die er aan gewend is geraakt dat hij doodop is en dan tegen zichzelf zegt dat hij door moet gaan en sterk moet zijn.
Gedrag wat over het algemeen beloond wordt, daar zit geenszins de trigger om het anders te gaan doen. Sterker nog, omdat het aan de buitenkant lijkt dat hij het wel redt, krijgt hij meer te dragen dan hij aankan. Niets is minder waar, hij raakt meer en meer uitgeput.
Natuurlijk, soms is het verleidelijk of noodzakelijk om een bepaald verlies het leven onmiddellijk weer op te pakken, de rouwfase over te slaan en gewoon door te gaan. Herken dit zeker ook in mijn eigen geschiedenis, dat voel ik ook als ik hem zie…
Maar dit kan natuurlijk niet eindeloos doorgaan. Er komt er een moment dat ‘if it doesn’t work, try harder’ niet meer werkt. Dan is het nodig om je verhaal te delen, tot rust te komen, te huilen, bij te tanken en te ontdekken wat je nodig hebt. Als ik hem bij afronding van het gesprek in zijn jas help, zegt hij ontroerd dat dit nog nooit iemand voor hem gedaan heeft. Ik voel hoe betekenisvol dit is, voor ons allebei!
